Glen Affric

Gisterochtend liep ik het dorp uit waar ik overnacht had en ineens stond ik bij een bord en een hek en waande me 40 jaar terug. Ik was 17 en was in mijn eentje op vakantie in Schotland . Ik liftte vanuit London, waar mijn ouders me bij het begin van de M1 afgezet hadden. Nu pas zie ik de bezorgdheid op mijn moeders gezicht. Toen was ik alleen maar bezig met de anticipatie, de lichte nerveusheid van een nieuw avontuur. Ik had al het één en ander van Schotland gezien, toen ik in een jeugdherberg hier vlakbij op een kaart zag dat er een jeugdherberg was die midden in Glen Affric lag, mijlen weg van een asfaltweg. Geen elektriciteit, koud water uit de beek. Daar wilde ik heen wandelen ! Ik zal op die kaart in de jeugdherberg gekeken hebben, heb ik nog aantekeningen gemaakt ? Ik zou het niet weten. En daar ging ik; ik had iets van wandelschoen, een rugzak, waarschijnlijk een spijkerbroek aan. Een goeie regenjas ? Ik denk het niet, laat staan dat ik een kaart of een GPS bij me had. Ik weet nog dat ik genoten heb van de tocht, de stilte en de bergen om me heen. Ook dat ik bij de jeugdherberg aankwam met ongeveer alles nat. Binnen was het warm en klein en vol met wandelaars die wezen naar bergtoppen die ze beklommen hadden. ( later schrijf ik misschien nog over zogenaamde Munro-baggers). De warden ( de baas van de jeugdherberg) maakte indruk op mij, mede omdat hij gamaschen had, dat had ik nog nooit gezien. Terwijl ik daar bij het hek aan het begin van de route naar de jeugdherberg stond, kwam het allemaal weer terug. En onwillekeurig vergeleek ik het uur daar a met wie ik toen was en nu, 40 jaar later. Toen liftte ik, nu ga ik met trein ( 1e klas) , bus en taxi. Als het niet anders kan slaap ik in een hotel ( zoals vannacht) . Toen zou het niet in me opkomen om in een hotel te slapen. Toen keek ik een keertje op de kaart en ging. Nu zit ik maanden van te voren te plannen en te reserveren. En ik heb allerlei dure, lichte, waterafstotend dan wel ademende spullen. Maar wat ik toen zo mooi vond, het wandelen in die ruige natuur in mijn etentje, genietend van de bergen, het wandelen het alleen zijn, tja, dat zit er nog steeds in. 

Nog even wat praktisch: ik ben vanmiddag in Strathcarron aangekomen na een superzware dag ( gisteren) van 28,5 km en een gemiddeld zware dag van 20 km vandaag. Mijn gids zegt: there are no easy days om this trail. Morgenavond kampeer ik wild. Dat is spannend want afgelopen nacht in een bothy ( hut) had ik het koud.