Jericho

Vandaag heb ik net iets meer dan 100 kilometer gefietst, dat is een record voor deze vakantie. Dat komt ook omdat de laatste 60 kilometer een helemaal vlak fietspad was langs de Franse Moesel. Met de wind in de rug ging dat als vanzelf, in ieder geval makkelijker dan de ochtend. 

En dan bedoel ik niet het fietsen, maar mijn bezoek aan Villa Pauly. Ik was er precies om 8.30 uur, dan ging de bibliotheek open. Er stond zowaar een fiets voor de deur: er was iemand aanwezig. Maar wat ik ook aanbelde, er werd niet opengedaan. Ik wilde net opgeven, toen een jonge man naar buiten ging. Maar, nee, ik mocht niet naar binnen, de secretaresse zou om 9 uur konen, die zou mij verder helpen. Goed, ergens vlakbij een bak koffie gedronken en om 8 uur stond ik weer voor de deur. Weer aangebeld, weer geen gehoor. 

Andwre strategie gekozen: ik heb op internet hun website met telefoonnummers opgezocht en maar eerst het algemene nummer gebeld: er werd niet opgenomen. Toen de directeur gebeld : er werd niet opgenomen. Toen de eerste onderzoeker gebeld: er werd niet opgenomen. Toen de tweede ( en laatste) onderzoeker opgebeld en zowaar: die nam op. Ik heb uitgelegd dat ik voor de deur stond en ik hoor hem de secretaresse roepen. Tot mijn verbazing deed zij wel de deur open ! Hoera ik stond binnen in een grote hal vol met verhuisdozen. 

Na mijn verhaal te hebben gedaan, vertelde de secretaresse dat het instituut werd opgeheven, dat alle akten ingepakt waren ( de dozen in de hal). Er was niks in te zien. Na wat soebatten, belde ze de tweede onderzoeker en kwam met hetzelfde antwoord. De enige handreiking was dat ik de gegevens van mijn grootvader en overgrootmoeder achter kon laten , de onderzoeker zou er -misschien- nog naar kijken. 

Nadat dat ik dat gedaan had, ben ik op de fiets gestapt en hoe meer ik er over nadacht, hoe bozer en onmachtiger ik werd. Ik heb veel, heel veel in de natuur om mij heen moeten kijken om weer een beetje rustiger te worden ! 

En nu ben ik Luxemburg uit, heb verder geen archieven uit te zoeken en geen herinneringen tegen te komen. Met dat ik de Franse grens over ging, heb ik besloten om alleen maar te fietsen , rond me te kijken en te genieten.