Monro bagging

Toen Sir Hugo Monro in 1891 een lijst opstelde van alle Schotse bergtoppen die hoger waren dan 3000 voet ( iets meer dan 900 meter), zal hij het effect hiervan absoluut niet verwacht hebben. Nou kwam dat succes ook niet direct, maar pas zo’n 90 jaar later. Toen werd Munro-bagging pas echt populair. 

Monro-baggers hebben zich ten doel gesteld om alle Monro’s te beklimmen. Schrik niet, het zijn er 282 en ze liggen verspreid over héél Schotland. Sommige zijn makkelijk: je begint in een dorp, wandelt omhoog en je hebt een Monro in je “bag”. Met een beetje geluk kan je er zelfs een paar dicht bij elkaar liggende op één dag doen. Of vanuit één standplaats meerdere Munro’s. 

Maar sommigen zijn moeilijker bereikbaar. Deze week kwam ik in een bothy 3 mensen tegen die een Monro probeerde te baggen. Daarvoor moesten ze hun auto ergens langs de weg zetten en 3 uur omhoog lopen ( met hun eten, drinken voor 3 dagen, kookspullen en slaapzakken) om in een bothy te komen. Ze bleven daar overnachten en waren van plan om de volgende dag op Munro-jacht te gaan. Helaas, de rivier die ze daarvoor moesten doorkruisen, stond te hoog, daar kwamen ze niet veilig doorheen ! Geen Munro voor jen dus. Gelukkig hadden ze op een andere plek in Schotland in 4 dagen 4 Monro’s gebagd. 

Het kan ook nog anders tegenzitten vertelden ze. Laatst was er iemand geweest die boven op een Munro had gestaan en tot zijn schrik, verbazing en teleurstelling zag ( leve de GPS) dat deze bergtop lager dan 3000 voet was ! Weg Munro... Dan is er een voortdurende discussie hoe ver twee toppen van elkaar moeten liggen en hoeveel hoogteverschil er tussen twee toppen moet zitten om de titel Munro te krijgen. Er is geen officiële vereniging die dat bepaalt, dus sommige toppen blijven een discussiepunt, waar Munro-baggers op eindeloze avonden in bothies over kunnen bekvechten. 

Bij de jacht maakt het natuurlijk alles uit hoe fanatiek je bent. Één van de mannnen ( 90 % van de Monro-baggers zijn mannen, waarom verbaast me dat nou niks ?) zei het mooi : “ we pretend not to be obsessed “, maar eens per jaar namen ze week vrij van hun drukke artsen-bestaan om te gaan Munro-bagging. Ze hadden er nu 105 en waren tegen de 50. Ze hadden ook wel door dat ze nooit alle 282 zullen halen. Ik vroeg ze of je een medaille krijgt of dat je naam ergens in steen wordt gebeiteld, maar nee, Munro-bagging deed je helemaal voor jezelf. 

Ondertussen is het een cult geworden. In een hotel zag ik een kaart van Schotland hangen met alle Munro’s er op. Er zijn wandelboeken uitgegeven hoe je elke Munro moet bereiken en omhoog lopen. Enzovoorts. 

De mannen in de bothy vertelde dat er iemand is geweest die in 80 dagen alle Schotse Munro’s is opgerend, ook nog al joggend die paar Munro’s die in Noord-Engeland ( Lake District), Wales en Ierland liggen, meenam. 

Het schijnt dat Sir Munro himself ze ook niet allemaal gedaan heeft. 

Overigens heb je ook nog een lijst van toppen tussen de 2500 en 3000 voet ( Corbetts) en zelfs een lijst van toppen tussen de 2000 en 2500 voet ( Grahams), maar dat is weer een ander verhaal.