Hoe ik mijn verjaardag vierde

Dank jullie allemaal voor alle leuke en lieve reacties op mijn verhaaltjes. Ik kan het soms echt niet geloven dat ze leuk zijn om te lezen ! 

Op mijn verjaardag ( gisteren) ben ik ‘s ochtends vroeg ( ik was al om 7 uur op pad !) uit Kinlochewe vertrokken . Ik had daar geen rustdag genomen, want de dag ervoor had ik met alleen mijn daypack gelopen: eitje :).

De eerste kilometers waren makkelijk, over een 4x4 track, rustig klimmend . Maar mijn boek zei het al: “ enjoy the steady going while it lasts “. Bij een meer aangekomen hield het pad op en moest ik ongeveer recht naar boven. Ik vond toch een pad, dus dat ging ekker ! Totdat ik op mijn GPS keek: ik was meer dan een kilometer van mijn route weg. En dat is veel. Want toen moest ik dwars door de wildernis daar heen. 

 Het lastige van track-less lopen is dat je tegelijk op drie plekken moet kijken: ten eerste waar je je volgende stap neerzet, ten tweede een meter of tien vooruit of daar geen moeras of ravijn aankomt en ten derde moet je je koers houden. 

Natuurlijk hield het rond die tijd ook op met mooi weer, dus ik had striemende regen in mijn rug. 

En toen kwam met moment dat mijn GPS zei dat mijn route links omhoog de berg lag en ik op de kaart zag ( nee: meende te zien) dat rechts van me, ver beneden, mijn route lag. Ik was werkelijk in paniek en “at loss”, dat had ik nog niet gehad. Uiteindelijk heb ik gekozen om toch naar rechts te gaan en je wilt niet weten hoe blij ik was toen ik een half uur later daar beneden het pad vond en mijn GPS dat ook bevestigde. Pfff ! 

De weg was daarna makkelijk te vinden, maar het bleef heftig regenen. Zo kwam ik aan bij een rivier die ik over moest steken. Nou heb ik de afgelopen dagen flink geleerd hoe dat moet, stappend van steen naar steen. Maar deze rivier was anders, er was geen steen in te bekennen. Wat nu ? Mijn boek heeft als raad “wait it out” . Daar heb ik niks aan: hoe lang moet ik wachten , een uur, een dag ? 

Ik heb een plek gezocht waar de stroming het minst sterk was en waar het relatief ondiep was, heb diep adem gehaald en ben er door heen gaan waden. Het water kwa tot net onder mijn knie, maar ik ben met grote stappen doorgelopen . En eerlijk gezegd was ik in no time aan de overkant ! Daar heb ik met mijn stokken in de lucht een oerkreet geslaakt die uit mijn tenen kwam. Het voelt echt dat ik een stap gezet heb in de richting van  “Echte Man”. Ja lach maar, maar zo voelde het wel.