Ty’n Y Cornel Hostel - rustdag

Hallo allen,

Ik zit op een bankje voor het Ty’n Y Cornel Hostel. Ik hoor wat schapen, een koekoek en … tja, verder alleen de wind. Gisteren ben ik hier aangekomen na een tocht van 26 km. Niet zo heel veel klimmen, maar evengoed een zware tocht, ook omdat het regelmatig regende en de grond zompig was. 
 

Het hostel ( the remotest hostel in Wales, zeggen ze zelf), doet me erg denken aan Ty’n Y Wern, onze cottage. Net zo afgelegen, de rust, de stilte, geen telefoon-bereik.  Ik was na de lange tocht van gisteren moe en toe aan een rustdag; ik kan me geen betere plek bedenken dan hier. 

Er is hier een Warden, een beheerder. Zijn naam is Bill, een goedlachse, levendige zestiger die  woont in een dorpje richting de kust en één van de vrijwilligers van dit hostel is. Ik ben de enige gast, vaak zijn er helemaal geen gasten, dat vindt hij niet erg. Hij doet zo rustig wat klusjes, terwijl ik op de bank voor het huis zit, met de verrekijker naast me om vogels te spotten. We kletsen wat, vertellen elkaar dingen uit ons leven, drinken thee, veel thee. Soms kan het leven verrassend eenvoudig en goed zijn tegelijk ! 
 

Morgen, terwijl ik de volgende etappe loop, passeer ik het officiële punt dat ik halverwege ben. Ongelooflijk dat ik al zover ben ! Naar mijn gevoel ben ik nog maar net begonnen met deze wandeltocht en morgen dan al halverwege. Bij het woordje “halverwege” zit wel een kanttekening: ik ben dan halverwege wat betreft de afstand, maar de in tweede helft zitten veel hoge stukken: Snowdonia is een bekend stuk, maar Cadaer Idris ( Sonja kent het daar) en nog andere bergpartijen zijn ook flink klimmen en zwaar, zeker bij minder weer. 
 

Maar zover hoef ik niet vooruit te denken. Nu gaat het niet verder dan morgen, overmorgen en misschien de dag daarna. En vandaag is natuurlijk al helemaal zorgeloos. Later vandaag loop een eindje  het pad op, daar zou ik waarschijnlijk bereik hebben om dit stukje te versturen. En nu … ? Kom ik neem nog een kopje thee.