Knoydart

Nu ik weer terug in Nederland ben, met het verdriet om Mieke's moeder, zijn mijn wandeldagen in Schotland ver weg. Totdat ik mijn ogen even sluit en me weer zie wegwandelen uit het hotel in Glenfinnan .

De eerste kilometers waren makkelijk: over een geasfalteerde weg tot aan een bothy ( een wandelhut, ik zal er later nog meer over schrijven). Daarna begon het, een steil pad, ruig ook en vaak nat en boggy ( zeg maar: zompig). Omhoog tot de pas, waar ik met een schitterend uitzicht op de volgende vallei, mijn lunch heb gehouden. Toen kwam de afdaling in die vallei, steil naar beneden, ruig en ongelooflijk boggy. En dan nog de kwestie, waar moest ik de rivier over ? Natuurlijk deed ik dat te vroeg, waardoor ik in een padloos gebied kwam, dat ( je raad het al) vreselijk boggy was. De dagen daarna bleek wel dat heel Knoydart, beter gezegd heel de Highlands boggy is. Hoe leg je boggy uit ? Het is veengrond, er groeien grassen, mossen en iets wat we vanuit Wales " moerasgras" noemen. Soms is de grond gewoon hard, maar er zitten ook plekken waar je wandelstok zomaar een meter de grond in verdwijnt. Goed uitkijken dus ! Het is ook ongelijke grond , met grote pollen gras en een soort  geulen daartussen . Soms is er een pad, soms een hint van een pad en soms helemaal niks. Het lopen hierdoor is zwaar . In dat soort stukken mag je blij zijn als je 2 kilometer per uur haalt.

Ik had voor het eerst 2 wandelstokken meegenomen en daar was ik heel blij mee. Ze geven extra stabiliteit, vooral bij een afdaling en bleken ook handig te zijn om de grond voor me te testen.

Maar laat ik niet vergeten te vertellen hoe mooi het is. De bergen zijn hoog ( maar niet zo hoog als de Alpen), de enorme hoeveelheid water zorgt voor stroompjes, beekjes en riviertjes, overal is water. De stilte en de ruigte van dit alles is imposant en overweldigend, wat mij een heel speciaal gevoel geeft dat met niets te vergelijken is.

Dan de hutten, bothies heten ze hier. Ze staan hier en daar op de meest afgelegen plekken in het land. Vaak oude huisjes, waar arme boeren hebben gewoond. Stel je er niet te veel van voor, vaak is het 1 ruimte, met een oude tafel, wat stoelen en een paar "bunks" ( houten slaapplekken) erin. Meestal kan je een haardvuur maken, als je zelf hout sprokkelt. Maar het is heerlijk om er te zitten, te koken en te kletsen met de andere bezoekers. Die ook de Cape Wrath Trail lopen, of gewoon zo maar een wandeltocht maken. Je hebt samen een bondje, alleen al doordat je allemaal flink hebt afgezien en gaat afzien.

Ik heb in twee bothies geslapen en mijn laatste nacht in Kinloch Hourn Farm, een B & B die echt aan het einde van de wereld ligt. Je zou eens op hun site naar de plaatjes moeten kijken: http://www.kinlochhourn.com

Daar was tot mijn verbazing Wifi en kreeg ik het bericht dat Mieke's moeder de dag ervoor was overleden. Ik ben de volgende dag zo snel mogelijk teruggereisd en was zo dinsdagmiddag in Weert. En daarmee was mijn Cape Wrath Trail over.