Ontmoeting met Peter

Dan denk je dat de vakantie zowat voorbij is en gebeurt er ineens van alles ! Vandaag heb genoeg stof voor wel 2 verhaaltjes, maar ik ga er nu maar eentje vertellen. 

Ik was vanmiddag om een uur of half twee in Servian, de laatste plaats voor mijn camping , maar ik wist niet hoe ik bij die camping moest komen. Ik keek midden in het centrum om mij heen om de weg te vragen en een man op de fiets begon vriendelijk naar mij te lachen, met een mond die nog enkel was bevolkt door een paar spaarzame ondertanden. Ik reed naar hem toe en met zijn eerste woorden hoorde ik dat hij goed gedronken had. Hoorde ik daar ook Nederlands accent ? Ik kletste wat met hem ( over mijn fiets en zijn fiets) en vroeg hem de weg. Hij bleek inderdaad Nederlander te zijn en in de communiteit van Emmaus te wonen. Of ik zin had in koffie ? Ja, natuurlijk , zeker toen bleek dat zijn communiteit in de richting van de camping was. 

We fietsen in 10 minuten er heen en hij liet me alles zien: de loodsen waar alle te verkopen spullen stonden, de ruimte waar de bar was, de eetzaal waar ze met 35 man aten, zijn eigen ruimte. Peter , zo heette hij, was nu 61 jaar en al 20 jaar dakloos. Ooit was hij kok, had een vriendin en vier kinderen. Maar ergens was het misgegaan. Waar ? Ik durfde het niet te vragen . Te veel drank, te veel blowen ? Het zal er zeker mee te maken hebben. Het bijzondere was dat hij eigenlijk heel goed van geest was. Hij was ontzettend blij om in deze communiteit te leven, vooral omdat ze hem aan het werk zetten. Het gaf hem structuur, waardigheid, zekerheid en een beetje geld. 

Het was zo raar om elkaar te ontmoeten. Ik, die een maand er voor kies om geen zekerheid, geen structuur, geen zeker onderdak te hebben en Peter die al 20 jaar probeert om dat allemaal wel te krijgen . En toch ook het besef dat als de dingen allemaal iets anders waren gelopen, ik in zijn schoenen had gestaan en hij in de mijne. De scheidslijn tussen zijn leven en het mijne is kleiner dan we vaak denken.