Een onverwacht toetje

Een paar jaar geleden waren Mieke en ik uit eten in Ommen (of all places). We hadden heerlijk gegeten, zaten eigenlijk goed vol, maar zagen op de toetjeskaart toch nog iets. Het bleken allemaal verschillende piepkleine zoetigheidjes te zijn. Héérlijk was het, zo lekker dat we het er nog wel eens over hebben. 

Vandaag was ook zo’n toetje, met de Cape Wrath Trail als hoofdmaaltijd. Ik heb vanochtend een fiets gehuurd, kon mijn rugzak bij de verhuurder achterlaten en daar ging ik. Het was zonnig, warm, wel zo’n graad of 15 ( en dat zijn er 10 meer dan op Cape Wrath !), het landschap ging wat op en neer, de weggetjes waren klein en rustig. 

Mijn doel was een plek waar je dolfijnen kon zien en ik heb ze gezien , maar net zo heb ik genoten van onderweg. Een piepklein museum waar ik een persoonlijke rondleiding kreeg van een aardige mevrouw, lunch aan zee in The Beach Café, waar ik op een plastic stoeltje aan een plastic tafel een fantastische maaltijd kreeg, een ruïne van een kathedraal. 

En toen weer terug over andere kleine wegen, genietend van het uitzicht en de geur van de zee. Daarbij kwam dat ik een heel ander Schotland zag, dan tijdens de Cape Wrath Trail. Ik zag koeien, koolzaadvelden, overal cultuur, groen, bloeiende bomen, aardappelvelden. Een zachter, lieflijker Schotland dan het bruine, desolate, ruige waarin ik bijna drie weken had gelopen. 

Ik heb gesmuld van mijn toetje, ook al was mijn maag nog goed vol van de hoofdmaaltijd !